© stichting Verloren Toekomst
In nevenstaand gedicht verwoord Youp van't Hek wat vrijwel iedere ouder en grootouder voelt. Een (klein-)kind verliezen is onnatuurlijk. De oudsten horen het eerst te gaan. Een kind verliezen door een ongeluk is nóg onnatuurlijker. Als er sprake is van moord is dat onaanvaardbaar.

Iedere ouder en grootouder heeft de behoefte om over zijn of haar (klein-)kind te vertellen. De eerste stapjes, De eerste keer naar school. Later het diploma en het halen van het rijbewijs. Vol trots wordt daar over verteld.

Nabestaanden hebben geen nieuwe verhalen over hun dierbaren....zoals andere (groot)ouders, families, vrienden en bekenden hebben. Zij moeten het doen met de herinneringen, oftewel "oude verhalen", maar blijven wel praten over hun (klein)kind....zoals anderen komen met nieuwe gebeurtenissen.....zij niet meer....maar we moeten hun (klein)kind,zus/broer,vriend(in) enz. mee nemen de toekomst in, in harten van velen, in de woorden van hun omgeving.

Hoewel ik geen bloedband heb met Romy en Daniël, ben ik wél hun opa. Ze zijn in mijn huis geweest, door mij verzorgd en geknuffeld. Tijdens hun leven was iedereen het er mee eens dat ik hun 'opa' was.
In het geval van Romy en Daniël zijn er nog geen twee jaar om verhalen over te vertellen. Op deze site wordt geprobeerd een paar verhalen te vertellen. Om de herinnering aan hen levendig te houden.
Vermoorde onschuld

Je mag je kind niet overleven
Ik geef toe: dat is geen wet
Maar je mag er wel naar streven
Zelfs om vragen in gebed
Je leert het lopen, leert het fietsen
Leert het loeren naar gevaar
En je zingt lang zal ze leven
Ja dat zing je, ieder jaar

Je mag je kind niet overleven
Maar te vaak gebeurt dat toch
In de krant staat dan geschreven
Over dat meisje of dat joch
Juist die auto of die zeiltocht
Juist dat ene ongeluk
Maakt je leven onherstelbaar
Ja echt onherstelbaar stuk

Dat is nog net te aanvaarden
Daarmee ga je nog akkoord
Maar wat niemand kan bevatten
Als je onschuld is vermoord
Je moet door en je moet verder
Verdwaald, verdoofd, gestoord
Maar het is niet te bevatten
Dat je onschuld is vermoord


Het was een doodgewone ruzie
In een doodgewone klas
Over doodgewone feesten
Of een donkerblauwe jas
En die doodgewone ruzie
Uitgevochten na de les
Waarom liep hij uit de klauwen?
Want opeens was er dat mes

Dat is echt niet te aanvaarden
Daarmee gaan we niet akkoord
Dit kan niemand echt bevatten
Als de onschuld is vermoord
Je moet door en je moet verder
Verdwaald, verdoofd, gestoord
Maar het is niet te bevatten
dat je onschuld is vermoord


Niemand kan het ooit begrijpen
Het gaat om dat ene woord
Je kind is niet overleden
Nee, je kind dat is vermoord
Dat betekent: door een ander
Met een mes of een stuk koord
Met een bijl of met een hamer
Is je onschuld bruut vermoord

Het is niemand uit te leggen
Je bent klein en stil en bang
En je kunt alleen maar zeggen
Iedereen heeft levenslang
Nee niet alleen de daders
Wel of niet in ’t gevang
Nee iedereen in de omgeving
Iedereen heeft levenslang

Youp van ’t Hek
20 september 2008
Wat er is gebeurd:

Kim V. had een relatie met Roel S. In die periode werden er drank en drugs gebruikt. Kim raakte zwanger en op 25 juli 2004 werd Romy geboren. De relatie werd verbroken en Kim kreeg een eigen woning. Daarna heeft ze nog een korte periode met Roel samengewoond. In die periode raakte ze opnieuw zwanger.

Eind mei, begin juni 2005 zocht ze contact met Ewout de V., Die had ze een paar jaar eerder leren kennen toen haar vader en zijn moeder een korte relatie hadden. Al snel kregen hij en Kim een relatie. In oktober ontdekte Ewout dat Kim zwanger was. Achteraf lijkt zeker dat zij zelf dit al in mei geweten moet hebben. Ewout en Kim besluiten samen verder te gaan, ook als duidelijk wordt dat Ewout niet de vader van het nieuwe kindje is.

Op 8 januari 2006 wordt Daniël geboren. Kim , Romy en Daniël zijn steeds vaker in Rotterdam bij Ewout. Ze lijken daar een gelukkig en ontspannen gezinnetje. Er worden toekomstplannen gemaakt. Als Kim in Purmerend is heeft ze contact met de oude vriendengroep rond Roel.

Op 13 juni 2006 reist Kim van Rotterdam naar Purmerend om de 50e verjaardag van haar vader te vieren. Die brengt haar 's avonds rond tienen thuis. Daarna krijgt ze nog bezoek van Bas B. uit de oude vriendengroep. Bas brengt als verrassing cocaïne mee. Ze snuiven ieder twee lijntjes. Hij gaat tussen 01:30 en 02:30 weer weg. Iets voor  03:00 belt Kim het alarmnummer 112 met de mededeling dat haar kinderen "...waren lekgestoken" De politie vindt de twee kinderen met vele steekwonden. Ze zijn allebei dood. Kim wordt meteen aangehouden en naar het politiebureau gebracht. Later wordt duidelijk dat Daniël 25 keer is gestoken en bij Romy zijn 60 steken geteld.

Van het begin af vertelt Kim dat er een lichtgetinte man bij haar is binnengedrongen. Hij zou nog geld tegoed hebben van Roel. Deze man, genaamd Benny,  zou de kinderen hebben doodgestoken. Op donderdag 22 juni mag Kim in het mortuarium afscheid nemen van de kleintjes. Onderweg in de auto legt ze een bekentenis af. Na terugkomst wordt de bekentenis nog een keer doorgenomen in de verhoorkamer. Een week later bevestigt ze in alle rust en in bijzijn van haar advocaat nog een keer de bekentenis. Later trekt ze de bekentenis weer in.

Twee dagen voor de eerste inhoudelijke rechtzitting in januari 2007 trekt haar advocaat zich terug. Uiteindelijk vindt de rechtzaak in oktober 2007 plaats. Op 9 november 2007 wordt Kim door de rechtbank in Haarlem vrijgesproken ivm onvoldoende bewijs. Ze heeft dan 17 maanden in voorarrest gezeten.

Het Openbaar Ministerie gaat in hoger beroep. Er wordt veel aanvullend onderzoek gedaan. Onder andere door een Engels forensisch instituut. Er wordt een voetafdruk van Kim gevonden in het bloed voor Romy's bedje. Die komt overeen met de voetafdruk van Kim. Dat klopt ook met de bekentenis van Kim en wordt als daderkennis beschouwd.
De eerste bekentenis wordt afgewezen omdat deze onder ontoelaatbare druk is verkregen. De tweede bekentenis is wel geldig bewijs. Ook wordt vastgesteld dat Kim die avond veel meer cocaïne moet hebben gebruikt als dat ze heeft verklaard. De schatting varieert van 3½ tot 4½ gram. Volgens deskundigen is darmee de enorme agressie verklaart.

Op 26 februari 2010 is Kim door het gerechtshof in Amsterdam schuldig bevonden en veroordeeld tot 4 jaar gevangenisstraf en TBS met dwangverpleging. De advocaten tekenden cassatie aan bij de Hoge Raad. In oktober 2011 is het cassatieverzoek afgewezen.
Kim is in februari 2012 overgeplaatst naar een TBS-kliniek.
Sinds oktober 2015 woont Kim onder begeleiding buiten de kliniek. In februari 2016 is ze een week teruggeplaatst in de kliniek.
Op 13 oktober 2016 heeft de meervoudige raadkamer van de rechtbank Haarlem de TBS-maatregel met een jaar verlengd.
Per 1 juli 2018 is Kim proefverlof verleend. Dat betekent dat ze bezig is aan haar terugkeer in de maatschappij zonder begeleiding van de kliniek maar wel onder toezicht van de reclassering. Tijdens de TBS-verlengingszitting op 29 oktober werd duidelijk dat dit moeilijker voor haar is dan verwacht. De Officier van Justitie eiste een jaar verlenging van de maatregel. Kim en haar advocaat waren het daarmee eens.
Na een zitting begin oktober heeft de rechtbank in Haarlem beslist dat de TBS met dwangverpleging stopt voor Kim. Ze krijgt buiten de kliniek nog begeleiding, maar dwangverpleging is niet meer nodig. Wel vindt de rechtbank het nodig dat de zij zich aan bepaalde voorwaarden houdt. Ze mag geen drugs meer gaan gebruiken en moet hulp aanvaarden als dat nodig is. ook mag ze niet zonder toestemming naar het buitenland reizen.  (bron: Noord Hollands Dagblad)
Daarna besloot het Openbaar Ministerie -op aandringen van Kim's advocaat-  'stief'opa Harrie niet langer als belanghebbende te beschouwen. Daardoor kreeg hij geen informatie meer. Hoe het nu met Kim gaat is dus niet bekend.
Welkom op de herdenkingssite voor





Allebei op gruwelijke wijze om het leven gebracht op 14 juni 2006.
Romy was bijna 2 jaar. Daniël 5 maanden.
De stichting Verloren Toekomst heeft dit digitale monument gebouwd omdat er geen echt monument is waar
zij herdacht kunnen worden